روی تو سپید و عینکت هست سیاه

مانند خسوف هاله ای بر رخ ماه

ابروی تو چون هلال ماه قمری

ریش تو بلند و گیسوانت کوتاه

زلفت به جبین خورد و خسوفی دیگر

دانش شده از معجزه هایت گمراه

هرکس که تو را دیده به ذکر آمده است

لا حول و لا قوه الا بالله

حالا که تو رفتی نفسم تنگ شده

در باز دم و دمم ندارم جز آه

شب تا به سحر ز دوریت ناله زدم

ای کاش نبودی تو برادر خودخواه

این سینه ز هجر تو پر از درد شده

شد زندگیم بعد وداع تو تباه

موضوع تمام شعرهایم شده است

وصل تو بود عسل فراقت جانکاه