در میان قفس نشسته ولی راضی از حال و روز امروز است
مرد افسرده ای که روزی داشت یک زمین را به زیر پای خودش
...
سائلش خضر و یوسف و حاتم
من که باشم شوم گدای علی
هر غلامی اسیر اربابی ست
از ازل من؛ سگ سرای علی
کاش می شد که جان من گیرد
ملک الموت در عزای علی
دردها را به جان خود بخرم
به یقین می رسد دوای علی
همه داراییم همین باشد
پدر و مادرم فدای علی
دنبال کنندگان
۲
نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
پیوندها
- گروه ادبی بداهه
- بداهه در فیسبوک
- استاد سعید سلیمان پور
- قاسم صرافان
- حسین ایمانی
- احمد امیرخلیلی
- سید ایمان زعفرانچی
- سید تقی سیدی
- غلام رضا آقاسی
- محمد مهدی شفیعی
- نسیم آشنا
- حسین صیامی
- ارمیا معمر
- سعید نوروزی
- جواد رحیمی
- رضا یکتا
- ناصر دوستعلی
- مریم اسدپور
- علی نقویان
- سجاد احمدلو
- روح الله مهدوی
- زهراسادات حسینى تبار
- فاطمه سادات مظلومی
این شعر عفیف است ولی فلسفه دارد
بی جان و نحیف است ولی فلسفه دارد
با شاعر و اشعار دگر کار ندارد
یک شعر شریف است ولی فلسفه دارد
در وزن اگرچه دو سرش هم قد هم شد
در بطن چو قیف است ولی فلسفه دارد
یک جلوه آن صلب و برندست چنان تیغ
یک جلوه لطیف است ولی فلسفه دارد
در فلسفه اول آن هست نکاتی
کان نکته ظریف است ولی فلسفه دارد
یک فلسفه اش گفتن شعریست که در آن
این جمله ردیف است ولی فلسفه دارد
هر چند که یک بیت نکو نیست میانش
هرچند ضعیف است ولی فلسفه دارد
می ایستم رودرروی این شهر
با چشم های خیس از غربت
در بین مردم هستم و حتی
مهجور تر از برج میلادم